ค่ำนี้ยังอีกนานใช่ไหม
ไม่ว่าจะทำอะไร
คิดเรื่องใดไปไกล
ก็ยังคิดถึงทุกที
และค่ำคืนนี้
ฉันต้องกลั้นน้ำตา
เอาไว้ ไม่ให้ไหล ไม่ให้ร้อง
เพราะคิดถึงเธอ
คิดถึงฉันบ้างไหมเธอ
หลายวันแล้วที่เราไม่ได้เจอ
ยังคงเขินทุกครั้ง
เหมือนแรกทั้งที่เราไม่ได้เพิ่งแลกเบอร์
อยากเปลี่ยนมือถือ เป็นมือที่เคยจับ
อยากเปลี่ยนจากแค่คิดให้เป็นได้ใกล้
ให้เป็นได้สัมผัส คิดถึงเธอทั้ง all night
ทั้งวันทั้งคืนไม่รู้จะพอไหม
พูดกับตัวเองว่าฉันต้องทนไหว
ซึ่งถ้าเป็นเธอไม่รู้จะทนไหม
บางครั้งมันน้อยใจว่า
ฉันมีสิทธิทำได้แค่นั้นหรือ
แสดงความคิดถึง
ความรู้สึกผ่านตัวหนังสือ
บอกตัวเองให้จำไว้ ความรู้สึกนี้
ความคิดถึงที่มีแต่ไม่อาจจะเอื้อมถึง
บอกตัวเองให้จำไว้ จำไว้ว่าครั้งหนึ่ง
ความคิดถึงทำให้รู้ว่าทรมานเพียงใด
ไม่มีใครรู้ว่าความคิดถึงมันทรมาน
มันเป็นความคิดที่ทำให้คิดจนปวดกระบาล
และหยุดตัวเองไม่ได้ฉันห้ามความคิดไม่ได้
ฉันหยุดความคิดไม่ได้
แต่ที่ฉันทำได้คือต้องพยายาม
ไม่ให้คิดถึงเรื่องที่ฉันและเธอทำ
พยายามไม่ฟังเพลง
เพลงที่มอบให้เธอฟัง
และเรื่องราวอีกมากมาย
ที่ทำให้ฉันและเธอจำ
ฉันจะไม่นับวันรอ
วันที่ฉันและเธอได้เจอกัน
บอกตัวเองให้จำไว้ ความรู้สึกนี้
ความคิดถึงที่มีแต่ไม่อาจจะเอื้อมถึง
บอกตัวเองให้จำไว้ จำไว้ว่าครั้งหนึ่ง
ความคิดถึงทำให้รู้ว่าทรมานเพียงใด
ฉันเพิ่งเข้าใจ ในวันที่เธอไกลห่าง
แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอนั้น จะเป็นอย่างฉัน
บ้างไหม บ้างไหม บ้างไหม
ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไม
ทำไม ทำไม ทำไม คิดถึงเธอจัง
บอกตัวเองให้จำไว้ ความรู้สึกนี้
ความคิดถึงที่มีแต่ไม่อาจจะเอื้อมถึง
บอกตัวเองให้จำไว้ จำไว้ว่าครั้งหนึ่ง
ความคิดถึงทำให้รู้ว่าทรมาน เพียงใด
บอกตัวเองให้จำไว้ ความรู้สึกนี้
ความคิดถึงที่มีแต่ไม่อาจจะเอื้อมถึง
บอกตัวเองให้จำไว้ จำไว้ว่าครั้งหนึ่ง
ความคิดถึงทำให้รู้ว่าทรมาน เพียงใด